Vrijheid is voor mij: Anas Alshikh

In deze rubriek vertellen Helmonders wat vrijheid voor hen betekent. Dat doen ze aan de hand van een voorwerp dat ze zelf uitkiezen. Deze keer is Anas Alshikh aan het woord. Hij staat op de foto met het bewijs dat hij zich sinds kort Nederlander mag noemen. Maar daar ging een hele reis aan vooraf.

Wie? Anas Alshikh (35)
Staat op de foto met? Bekendmaking van verlening van het Nederlanderschap immigratie- en naturalisatiedienst.

‘Hoewel ik trots en dankbaar ben voor mijn Nederlandse nationaliteit, denk ik bij ultieme vrijheid aan de tijd in Syrië vóór de oorlog. Dit land had alles voor mij: mooie natuur en al mijn dierbaren dichtbij. Maar helaas is Syrië al lang niet meer het mooie land waar ik zo gelukkig was en waar ik die vrijheid ervaarde. Alles is verwoest door de oorlog.’

Jeugdliefde

‘Fatema is mijn jeugdliefde.We trouwden in 2013 en gingen samenwonen in onze geboortestad, Hama. Om onze liefdesbubbel heen viel de ene bom naar de andere. Iedere dag stierven er in onze stad tussen de 200 en 300 mensen. In 2016, het jaar dat onze eerste zoon Sami geboren werd, was de oorlog zo heftig dat in ons huis blijven wonen geen optie meer was. Na het verlies van twee broers en twee neven, besloten we met nog 25.000 anderen te vluchten.’

Slechte leefomstandigheden

‘In Noord-Syrië huurden we met tien familieleden een huis met twee slaapkamers. Zonder stromend water, gas of elektriciteit. Toch waren we blij. Onze tweede zoon, Maoud werd geboren in een huis en niet in een tent. Helaas werd vrij snel na zijn geboorte onze oudste zoon ziek. Sami kreeg een hersenvliesontsteking, waarschijnlijk door de slechte leefomstandigheden. Op dat moment wist ik: hier blijven heeft geen zin. Ik besloot vooruit te reizen richting Europa met de hoop om daar als gezin een veilige toekomst op te bouwen.’

Vluchten

‘De reis van Turkije naar Griekenland was het zwaarst. Het was mijn dertiende poging om de oversteek naar Europa te maken. Ik besloot te zwemmen naar een grotere boot. Na drie uur zwemmen werd ik gered. Ik was totaal uitgeput, maar ook dolgelukkig. Ik had de oversteek gehaald. In Griekenland belde ik mijn vrouw, zonder te vertellen hoe gevaarlijk het was geweest.  Ik beloofde haar dat we als gezin snel weer samen zouden zijn. In 57 dagen bereikte ik Nederland.’

‘Na maanden in het AZC te hebben gewoond kreeg ik een huis toegewezen in Helmond. Hoe dankbaar ik daar ook voor was, echt blij kon ik niet zijn. Ik was erg eenzaam. Gelukkig kreeg ik uiteindelijk toestemming om mijn vrouw en kinderen naar Nederland te laten komen. Na twee jaar sloot ik mijn gezin weer in de armen. Wat had ik ze gemist.’

Dankbaar

‘We zijn ontzettend dankbaar voor ons huis in Helmond Noord. Onze kinderen zijn hier veilig, en dat is het belangrijkste. Vrijheid betekent voor mij: de mogelijkheid om opnieuw te beginnen. Ik start binnenkort als engineer bij Enexis, heb mijn inburgeringscursus afgerond en bezit nu de Nederlandse nationaliteit. Fatema doet vrijwilligerswerk op een basisschool en hoopt op een vast contract. Ondanks ons nieuwe leven hier, weten we zeker dat we terugkeren naar Syrië als de vrede daar terugkeert. We willen helpen met de wederopbouw.’

Hulp bieden

‘Daarbij wil ik mijn verhaal afsluiten met de boodschap dat ik heel erg hoop dat wij meer gaan doen voor de kinderen die nu in oorlog moeten overleven, neem als voorbeeld de oorlog in Gaza. Die kleintjes lijden dag én nacht en moeten daar weg. Dat kunnen we écht niet negeren.’ 

• Ga terug naar de pagina Helmond viert 80 jaar vrijheid